ลมต้นฤดูหนาว…และการจากลา

 

เช้านี้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า

คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจ…

เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ และฉันเองก็อาจจะไม่มีวันได้รู้

 

ลมต้นฤดูหนาวพัดมาแล้ว และมันก็พัดเอาเธอไปด้วย

และคงจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว….

 

มันเจ็บปวดนะ…ที่ต้องยอมรับความจริงที่น่าเศร้า

โดยยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่า ทำไม และ เพราะอะไร?

แค่ลมพัดผ่าน…มันก็จะทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนั้นเลยหรือ?

ทั้งๆที่ ไม่ถึง 48 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ทุกอย่างมันยังดีๆอยู่เลย

เจอแบบนี้…นอกจากจะตั้งตัวไม่ทันแล้ว มันยังทำใจยากจริงๆ

 

2 วันผ่านไป กินอะไรไม่ลงสักอย่าง…น้ำตาท่วมหมอน

อยากจะนอน อยากจะหยุดคิด อยากสงบสติอารมณ์ให้ได้

แต่ทุกครั้งที่หลับตา คำถามเดิมๆมันวนเวียนๆๆๆ…ไม่หยุดสักที

บรรยากาศข้างนอกยิ่งเงียบเท่าไหร่ ความคิดในหัวมันยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ

 

ต่อให้ภายนอกจะดูเข้มแข็งยังไง แต่สุดท้ายฉันก็ยังเป็นผู้หญิง

ผู้หญิง มีแรงต้านทานความเจ็บปวดน้อยกว่าผู้ชาย

ถ้าผู้ชายเสียใจ จะไม่พูดหรือไม่แสดงออกมาซึ่งความอ่อนแอให้ใครเห็น

ในขณะที่ผู้หญิงเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้าย

"น้ำตา"…จะเป็นทางออกเดียว ที่ทำให้ผู้หญิงรู้สึกดีขึ้น…

 

ตอนนี้ดีขึ้นมั้ย? ก็ยังไม่แน่ใจ เหมือนหัวมันตื้อๆ

บางครั้งเหมือนมันเบลอๆไม่ค่อยสั่งการ

สิ่งที่อยากทำที่สุดตอนนี้คือ อยากหลบไปไหนสักแห่ง ที่ไกลๆ

อยากอยู่กับเงียบๆลำพัง…เพื่อเรียกสติและหัวใจตัวเองกลับคืนมาอีกครั้ง

ต้องบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ต้องรับได้ ต้องผ่านไปให้ได้

สักวันเมื่อดีขึ้นแล้ว…ตัวฉัน จะกลับมาเข้มแข็งยิ่งกว่าเดิม

 

ขอบคุณนะ…ที่เคยทำให้รู้สึกดีๆ

ขอโทษ…ที่ไม่สามารถทำให้มันดีแบบนี้ตลอดไปได้

และขอบคุณนะ…ที่เธอทำให้ เราแข็งแกร่งกว่าเมื่อวาน

benz 03.10 a.m. 11 Nov 2008